OCENA ODMIAN W POLSCE W 1951 ROKU


Wanda Brykczyńska
Wanda Brykczyńska (1893-1974)
         W 1951 roku powołano Wydział Oceny Odmian (WOO) przy Biurze Nasiennictwa (późniejszy Zarząd, a następnie Departament Produkcji Roślinnej i Ochrony Roślin) oraz Państwową Komisji Oceny Odmian (PKOO) – organu doradczego i opiniodawczego Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych – stało się zaczątkiem powojennej struktury, która zajmując się całokształtem problematyki badania i oceny odmian włączona została w służbę planowanej, centralnie zarządzanej gospodarki odmianowo-nasiennej w rolnictwie.

          Pierwszym Naczelnikiem WOO mianowano mgr Wandę Brykczyńską, wybitnego doświadczalnika, wieloletnią hodowczynię i przedwojnennego Sekretarza Komisji Współpracy w Doświadczalnictwie przy MRiRR. W skład prowadzonego przez nią Wydziału wchodzili m.in. mgr, mgr Kazimierz Dmochowski, Paweł Puchalski i Zygmunt Żmijewski. Kolejno naczelnikami WOO byli inż. Paweł Dumania i mgr Zygmunt Żmijewski. Wydział podjął działania zmierzające do utworzenia sieci badawczej opartej na 115 stałych punktach doświadczalnych, zwanych stacjami doświadczalnymi oceny odmian (SDOO). W początkowym okresie zdołano powołać 68 stacji. Stacje lokalizowano i traktowano jako integralną część państwowych i spółdzielczych gospodarstw rolnych. Nadzór nad nimi, obok WOO, sprawowała administracja rolna stopnia wojewódzkiego. Rozporządzeniem z 1961 roku w każdym województwie powołano Wojewódzką Stację Doświadczalną Oceny Odmian (WSDOO). W powstałej w ten sposób hierarchicznej strukturze WSDOO miały za zadanie koordynowanie i nadzorowanie wszystkich działań, merytorycznych i organizacyjno-gospodarczych, związanych z badaniami i oceną odmian oraz ich rejonizacją na terenie województw.

             Od samego początku działalności, przy organizowaniu, wyposażaniu, finansowaniu, nadzorowaniu i kontroli stacji – w tym także WSDOO – Wydział opierał się na strukturach rolnej administracji terenowej. Jej wydzielone ogniwa spełniały istotną rolę przy introdukcji zaleceń rejonizacyjnych i repartycyjnych do praktyki rolniczej, a także przy lokalizowaniu doświadczeń terenowych prowadzonych poza siecią SDOO.